روئیای وصال !

چندیست که دیدار تو را منتظرم من

چندیست که  در خواب تو را مینگرم من

چندیست  که با ماه در آن خلوت شب ها

با یا د  رخت تا   به سحر   می سپرم   من

چندیست که بیچاره دلم بی سر و  سامان

چندیست که با سیل غمان سر به گر یبان

چندیست   که  فرهاد بخواند غزل   من

مجنون کند چاره   درد  دگر من

داغ دل  من  را که لاله دید بپژمرد

ای وای از این بلبل بی بال و پر من

کابوس  فراقت  بچید   بال  و   پرم را

رؤیای  وصالت  بود  امید  دل  من

 امید